advertentie
De West-Friese Marjan belandt in 1980 voor de liefde in Hoevelaken. Het oude bakhuisje waar ze samen met haar man Gijs woont ligt verscholen in het buitengebied. Het is het geboortehuis van haar man.
De keuken is het centrale warme punt van het huis. Het bakhuisje is in de jaren met het gezin meegegroeid. Toen er kinderen kwamen werd het bakhuis uitgebreid en gemoderniseerd. De plek waar de warme en empathische Marjan met armgebaren en een grote glimlach aan de keukentafel vertelt over haar vrijwilligerswerk bij de Zonnebloem en Dolfijnreizen.
Van oorsprong gezinshulp
Andere mensen helpen is niet iets wat ze per se van huis uit heeft meegekregen: haar moeder had een kantoorbaan en haar vader was aannemer. Vlakbij Hoorn volgt Marjan de huishoudschool, ze wilde iets in de verzorgende beroepen gaan doen. “Ik kwam automatisch in de gezinszorg terecht na mijn opleidingen in Alkmaar en Amsterdam. Dat betekende toen echt een hele dag meedraaien in het gezin. Wanneer de moeder bijvoorbeeld bedlegerig was, zorgde ik voor het hele huishouden. Dat is nu wel anders natuurlijk.”
Toevallig of niet; twee zussen komen ook in de zorg terecht. De verzorgende genen heeft Marjan wel doorgegeven aan haar dochter: “Zij werkt met gehandicapten. En bij de Zonnebloem is zij ook vrijwilliger. Zo komt zij met de vakanties bijvoorbeeld helpen als verpleegkundige.”
Bijna 20 jaar vrijwilliger
In 2006 wordt Marjan vrijwilliger bij de Zonnebloemafdeling Hoevelaken. Volgend jaar bestaat de afdeling 30 jaar, waarvan Marjan al bijna 20 jaar van deel uitmaakt. Marjan: “Het is heel fijn om in een dorp te opereren. Iedereen kent elkaar, je kan makkelijk schakelen met ondernemers."
“Het is heel fijn om in een dorp te opereren. Iedereen kent elkaar, je kan makkelijk schakelen met ondernemers."
Veel ondernemers helpen dan ook met het organiseren van activiteiten. "Ze sponseren graag. Zo konden wij tijdens corona in het dorp langs de mensen om ijsjes uit te delen. En rond oud en nieuw mogen we vaak oliebollen uitdelen aan onze gasten. Ik ben tussentijds ook betrokken geweest bij deze activiteiten.”
.jpg)
Voorkomen van eenzaamheid
Marjan is eerst lid van de activiteitencommissie, in 2012 pakt zij het werk op van coördinator bezoekwerk. “Het is het belangrijkste werk van de Zonnebloem. Niet het coördinator zijn”, zegt Marjan er meteen bescheiden achteraan.
Ze bedoelt dat mensen bezoek krijgen. “Mensen met een fysieke beperking kunnen eenzaam raken. De coördinator zorgt ervoor dat er een passend persoon gekoppeld wordt aan een van onze deelnemers. In Hoevelaken gaat het om zo’n 60 mensen. Niet iedereen heeft behoefte aan bezoek aan huis of doet mee aan een activiteit. Zo is er een mevrouw die alleen op bed ligt of in de stoel kan zitten, daar komt regelmatig een vrijwilliger langs. Deze mevrouw wil absoluut niet meedoen aan activiteiten. Dat is natuurlijk ook goed, we hebben haar zo wel in beeld.”
Leuk voor de vrijwilliger
“Bezoekwerk betekent niet dat je iedere week op een verplicht tijdstip bij iemand op de bank zit koffie te drinken. Het hangt echt van de persoon af wat de wensen zijn en het hangt ook van de vrijwilliger af wat kan. Er zijn mensen die wekelijks een bakje koffie doen, maar er zijn ook vrijwilligers die hun deelnemer een paar keer per jaar meenemen naar een museum. De rolstoel gaat dan in de auto en zij maken er een gezellig dagje van.”
Marjan vervolgt: “Je kunt ook samen naar de pluktuin of in Amersfoort een bakje koffie halen, je kan het voor jezelf als vrijwilliger natuurlijk ook leuk maken!”
Vakanties en pannenkoeken eten
Marjan wordt door medevrijwilligers geroemd om haar ‘oog voor de mensen’. Zij kent de mensen heel goed en ziet vrij snel wie bij wie past. “Och zo hebben we een meneer die echt absoluut geen zin had in onze bijeenkomsten. Hij zag dat echt niet zitten. Toch wist ik hem over te halen om gewoon een keertje mee te gaan. Als het niets is, zo zei ik, dan was het meteen de laatste keer. Ik had meteen een vrijwilliger op het oog bij wie hij zou passen. Hij is nu, wanneer hij kan, bij alle activiteiten aanwezig en heeft dan een geweldige tijd.”
“Wat we allemaal doen naast ons bezoekwerk? Pannenkoeken eten met z’n allen bijvoorbeeld. Ik kon de laatste keer niet mee, maar dan krijg ik een filmpje dat ze staan te dansen in het pannenkoekenrestaurant. Zo leuk."
.jpg)
"We gaan ook op vakantie. Die organiseer ik dan samen met een andere vrijwilligster. Afgelopen jaar zijn we naar De Lutte geweest. Dat is dan één groot feest! De mensen zijn dan letterlijk uit hun isolement gehaald. Na een reisje of activiteit komen ze wel weer alleen thuis. Daarom is het bezoekwerk zo belangrijk. Dat is echt voor de lange termijn.”
Einde bestuurswerk, geen einde Zonnebloem
Als coördinator bezoekwerk, ben je automatisch lid van het bestuur. Maximaal 12 jaar mag je in het bestuur zitten en dan maak je plaats voor een ander. “Het werden 15 jaren als coördinator, 1,5 jaar geleden ben ik echt gestopt als coördinator. Het is ook mooi geweest. Ik blijf me inzetten voor andere activiteiten bij de Zonnebloem. Er zijn genoeg activiteiten en dagjes weg waar ze mensen nodig hebben.”
De nieuwe coördinator neemt het nu over. Dat is niet altijd even makkelijk, wanneer vrijwilligers Marjan nog af en toe bellen met vragen wie nu het best bij wie past. “Maar ik doe echt mijn best om dat los te laten.”
Lid in de Orde van Oranje-Nassau
“Ik hou er helemaal niet van om in de belangstelling te staan. Doe maar gewoon, dat is waar ik me fijn bij voel. Dat zit ook in mij; ik doe ook gewoon wat ik leuk vind en dat voelt niet als extra bijzonder. Ik cijfer mezelf liever weg, dat past mij het beste.”
"Ik hou er helemaal niet van om in de belangstelling te staan. Doe maar gewoon, dat is waar ik me fijn bij voel."
Toch stond ze groots in de belangstelling toen ze de koninklijke onderscheiding opgespeld kreeg van de Nijkerkse burgemeester Tinet de Jonge - Ruitenbeek. “Ik wist van niets! Ik ging naar het kerstdiner van de Zonnebloem. Mijn man Gijs bemoeide zich al met mijn kleding en adviseerde mij wat anders aan te trekken. Het liep allemaal wat rommelig en anders toen ik weg wilde gaan. Maar ja, dat zal dan wel. Eenmaal binnen gaven mensen aan dat ik vooraan moest gaan zitten. Dat wilde ik helemaal niet, want ik zag iemand die nieuw was en daar ben ik bij gaan zitten. Ergens achterin.”
Toen de burgemeester binnen kwam had Marjan nog steeds niets door: “Ik dacht dat ze kennis kwam maken met de Zonnebloem. Daar was het ook een mooie gelegenheid voor. Tot ik naar voren werd geroepen. Vreselijk!”, zegt ze lachend.
Gouden hart en onuitputtelijke energie
Voordat de burgemeester de versierselen opspeldt die hoort bij de benoeming tot Lid in de Orde van Oranje-Nassau, roemt zij Marjan met de volgende woorden: “Jouw toewijding en inzet zijn een inspiratie voor ons allemaal. Je hebt (ik citeer) ‘een gouden hart en een onuitputtelijke energie om anderen te helpen. Als de wereld wat meer mensen zoals jij zou hebben, zou het er allemaal mooier uitzien’.”
Het lintje is niet alleen voor haar inzet voor de Zonnebloem, maar ook voor haar werk bij Dolfijnreizen. “Een hele toegankelijke en fijne organisatie, waar mensen die een lichte verstandelijke beperking hebben mee gaan op een groepsreis", legt Marjan uit.
Zelfstandig, maar niet alleen
"Ze moeten voor zichzelf kunnen zorgen, zelfstandig zijn op een bepaalde manier, maar niet alleen kunnen reizen. De grote van de groep varieert, maar er zijn altijd twee begeleiders mee op reis. We reizen mee met gewone groepsreizen, dat kunnen busreizen zijn, maar ook vliegvakanties."
500 vrijwilligers heeft Dolfijnreizen, maar ik heb het geluk gehad om veel reizen te doen met Thea. Wij hebben inmiddels een hele hechte band en hebben onze eigen rolverdeling binnen de groep. Je gaat tenslotte met mensen op reis die je helemaal niet kent, maar waar je wel verantwoordelijk over bent en voor voelt. Zo doe ik dan de medicijnen tijdens de reizen en is Thea verantwoordelijk voor de financiën. Je moet echt samen een team vormen, want je komt voor de meest uiteenlopende situaties te staan.”
Prothese kwijt en serieus noodweer
“We zijn echt van alle markten thuis tijdens zo’n reis”, zegt Marjan. “Mensen die ineens in paniek zijn, omdat ze hun (gedeeltelijke) gebitsprothese kwijt zijn. Je gaat ze dan eerst geruststellen en rustig met ze kijken wat er nu aan de hand is. Dan blijkt hij wel mee te zijn. Maar ook ruzies onderling moeten wel eens opgelost worden. Je hebt nu eenmaal te maken met verschillende mensen.”
"Ook ruzies onderling moeten wel eens opgelost worden. Je hebt nu eenmaal te maken met verschillende mensen.”
Marjan raakt niet snel in de stress. Zelf bewaart ze wel mooie herinneringen aan de pech die ze hadden tijdens hun reis naar Zweden. Marjan pakt het fotoalbum van deze reis er bij en laat foto’s zien van de ‘pechdag’.
“De bus deed het niet meer. Hij kwam echt stil te staan. Ondanks dat we veel moesten wachten, met de hele groep een andere bus moesten nemen naar een andere plek, een vervangende bus niet zomaar kwam en we heel lang moesten wachten, werden we aan alle kanten toch geholpen. Op een gegeven moment stopte er iemand en die had al rondgebeld; wanneer we niet verder konden, dan had deze vrouw al genoeg mensen geregeld om de groep met auto’s verder te brengen. Dat is toch mooi om mee te maken?”
Penibele situatie
Soms is de situatie wel penibel. Zeker toen het noodweer in Tsjechië toch dreigend werd. Door hevige neerslag veranderde een stroompje water voor het hotel in een kolkende massa. Uiteindelijk moesten ze evacueren. "Je doet er alles aan om de rust te bewaren. Maar onze gasten hadden bij het instappen van de bus onze handen vast. Je moet echt blijven schakelen met de deelnemers en dan ben je blij dat je met twee mensen begeleider bent. Ik was nu heel blij dat we allemaal veilig thuis waren in Nederland.”
"Ik was nu heel blij dat we allemaal veilig thuis waren in Nederland.”
Marjan kan niet stilzitten. Ze past op vaste dagen op de kleinkinderen en wanneer haar man Gijs en zij samen de tijd ervoor hebben wandelen ze graag Klompenpaden in de buurt. “Ja ik kom dan niet overal aan toe”, ze wijst naar haar ramen, “mijn ramen zien er niet uit, maar dat komt wel weer wanneer Gijs bij het Blokhuus (basisschool in Hoevelaken) is, waar hij als hulpconciërge werkt op de woensdagochtend.“
Wensen voor de toekomst
Marjan hoopt met heel haar hart dat het bezoekwerk van de Zonnebloem door kan blijven gaan: “Dat is waar de Zonnebloem voor is, om mensen uit dat isolement te halen en houden. We hebben, denk ik, de mensen nu goed in beeld, door het dorpse, het kleinschalige van Hoevelaken. Hier is het natuurlijk ‘ons kent ons’, de saamhorigheid en betrokkenheid is groot. Het zou mooi zijn als dat behouden kan blijven."
Wel hebben ze meer vrijwilligers nodig. "Vooral verpleegkundigen want je bent met een kwetsbare groep op stap, ze hebben begeleiding of medicatie nodig. Daar heb je deskundige mensen voor nodig die mee gaan. Nu redden we het net, maar enige flexibiliteit is wel wenselijk. Dan kunnen we weer mooie reisjes maken met onze Zonnebloem Hoevelaken-gasten.”
Veluwse Verschilmakers gezocht
In de rubriek Veluwse Verschilmakers belichten we mensen en initiatieven in de regio Noordwest-Veluwe die zich inzetten om de wereld op hun eigen manier mooier te maken. Ken jij een echte Veluwse Verschilmaker die niet mag ontbreken in deze rubriek? Tip ons via redactie@vrmg.nl.
💬 Mail ons!
Heb jij een tip of opmerking? Mail naar de redacties: redactie@vrmg.nl of bel:
Redactie Nijkerk 0341-798298 | Redactie Nunspeet 0341-258133
