advertentie
Ze is regelmatig benauwd, niet meer aan het werk en kan hooguit één afspraak per week aan. Toch wil ze haar verhaal vertellen. “Omdat ik zelf ook zoveel heb aan verhalen van anderen. Het is heel belangrijk om je gezien te voelen.”
Een longontsteking die niet overging
Het begon in september 2023 met een longontsteking. “Ik was echt heel ziek en benauwd”, herinnert Lianne zich. “Ik moest tijdens werk steeds op de grond gaan liggen omdat ademhalen zo pijnlijk was.” Ze ging naar de huisarts, kreeg een kuur en verwachtte na een paar weken op te knappen. Dat gebeurde niet. Je denkt, ik ga maar gewoon een beetje door, maar ik voelde me echt doodziek.”
In december merkt ze dat naar haar werk gaan ook niet meer gaat. Lianne is juf op een basisschool in Barneveld, negen kilometer verderop. “Ik durfde niet meer met de auto. Want ik dacht, ik kan eigenlijk niet terugrijden.” Fietsen blijkt ook geen optie.
"Ik durfde niet meer met de auto. Want ik dacht, ik kan eigenlijk niet terugrijden."
Toch pusht ze zichzelf. “Je denkt: na zes weken longontsteking ben je wel genezen. Ik was heel hard voor mezelf en deed alles gewoon nog, maar als ik geen afspraken had, lag ik op bed thuis.”
De diagnose
Na de kerstvakantie ging Lianne twee halve dagen werken. Maar lang houdt ze dat niet vol. “De rest van de tijd lag ik op bed.” Ze ziet verschillende therapeuten, maar de klachten worden alleen maar erger. “Ik moest alleen maar meer inleveren en ik werd steeds zieker en zieker.”
In januari wijst haar huisarts haar op long-covid. Lianne wuift het weg. “Ik dacht: dat is het niet.” Tijdens een skivakantie met haar gezin naar Oostenrijk wordt de ernst pas echt duidelijk. Terwijl haar man en kinderen op de piste staan, ligt zij de hele week in het vakantiehuisje op bed om bij te komen van de reis.
Terug in Nederland bevestigt de huisarts: dit is long-covid. Lianne is dan net volledig gestopt met werken. “Voor vier weken”, vertelt ze. “Want ik dacht, dan ben ik er wel weer.”
Alles kost energie
Nu, bijna twee jaar later, is Lianne nog steeds thuis. Die vier weken waar ze vanuit ging, zijn ondertussen al meer dan honderd weken geworden. Tegenwoordig speelt haar leven zich vooral binnenshuis af. Nog steeds heeft ze benauwdheidsklachten en voelt ze zich vaak beroerd. ”Heel veel hoofdpijn, heel veel misselijkheid, pijn op de borst, een dichtgeknepen gevoel en heel duizelig.”
Ze heeft in de afgelopen twee jaar heel veel moeten loslaten. Werk, verjaardagen, spontaan op bezoek bij iemand, alles kost te veel energie. Ook thuis lukt het op een gegeven moment nauwelijks meer. “Het huishouden deed ik eigenlijk niet meer. Ik kookte, maar daarna ging ik naar bed. Meestal kon ik niet met het gezin aan tafel zitten.
‘Je bent jezelf kwijt’
De lichamelijke klachten zijn zwaar, maar het verlies van haar identiteit vindt Lianne minstens zo pijnlijk. “Je bent jezelf kwijt”, zegt ze, terwijl haar ogen volschieten. “Je gaat niet meer naar je werk, dus je voelt je geen goede werknemer. Ik kan niet de moeder zijn die ik wil zijn.”
"Je gaat niet meer naar je werk, dus je voelt je geen goede werknemer."
Ook andere rollen vallen weg. “Ik zorg niet dat het huis schoon is, de wc, de was. Dan denk je: ik ben geen goede huisvrouw. In de kerk doe ik geen vrijwilligerswerk meer. Vriendinnen zie ik bijna niet, gewoon omdat het niet lukt. Niet omdat ik het niet wíl. Dus ik ben geen goede vriendin. Wat blijft er dan nog van jezelf over?”
Schuldgevoel en trouw
Bezoek ontvangt ze alleen nog heel beperkt. “Ik zeg tegen mensen: vraag het maar niet meer, ik kan het gewoon niet.” Dat geeft haar vaak een schuldgevoel. “Maar ik krijg van niemand terug dat ze mij dat kwalijk nemen. Hoe trouw mensen blijven, dat vind ik echt een zegening.”
Toch blijft het voor velen moeilijk voor te stellen waar Lianne doorheen gaat. “Mensen zien me dan een rondje lopen en willen iets bemoedigends zeggen. ‘Wat goed dat je weer buiten bent, dat is een goed teken!’ Terwijl ik weet: dit is het enige wat ik doe vandaag. Daarna lig ik weer uren plat.”
Het is heel goed bedoeld en ik neem het niet als iets kwalijks, maar als ze zeggen: "Ik vind het zo pittig voor je, dat het nog steeds zo is’, dan voel ik me het meest gezien.”
Hoop
Met kerst en oud en nieuw in aantocht kijkt Lianne met gemengde gevoelens naar de feestdagen. Ze maakt zich vooral zorgen om haar gezin. Ze zegt: “Ik wil niet dat zij vanwege mij dingen niet gaan doen. Zij leven nu, hè. Mijn leven staat stil. Maar daar kun je hen gewoon niet in meetrekken."
Ze veegt een traan weg. “Soms denk ik echt: ik wil dit leven niet. Ik wil wel leven, maar niet dit leven.” Wat haar op de been houdt, is hoop. Haar geloof is daarbij een belangrijke steun. “Ik heb hoop en ik heb ook vertrouwen dat het beter gaat worden”, zegt ze. “Het brengt me ook echt dicht bij God deze ziekteperiode. En ik geloof echt dat God mij gaat genezen. Alleen moet ik heel veel geduld hebben.”
Wat is long-covid?
Long-covid, officieel ‘post-covid’, is de verzamelnaam voor klachten die langer dan drie maanden aanhouden na een coronabesmetting, zonder dat daar een andere duidelijke oorzaak voor is. Het gaat vaak om extreme vermoeidheid, kortademigheid, spierpijn, concentratieproblemen, overprikkeling en hoofdpijn. De klachten wisselen per persoon en kunnen flink schommelen.
💬 Mail ons!
Heb jij een tip of opmerking? Mail naar de redacties: redactie@vrmg.nl of bel:
Redactie Nijkerk 0341-798298 | Redactie Nunspeet 0341-258133
