Veluwe Randmeer Mediagroep

Al van jongs af aan heeft Kirsten een hechte band met haar moeder. Een tijdlang woonde ze zelfs bij Kirsten en haar gezin in. Pas toen haar moeder weer op zichzelf ging wonen, besefte Kirsten hoeveel zorg ze eigenlijk verleende.

“Ik was continu bezig met: hoe gaat het met haar, hoe zit ze erbij, wat heeft ze nodig? Misschien was dat altijd al meer dan gemiddeld, maar omdat het zo vanzelf ging, had ik dat nooit echt door”, vertelt ze. “Ik heb het nooit als zwaar ervaren, tot het moment dat het allemaal wat te veel werd.”

“Het sluipt erin. Je doet het uit liefde, maar opeens besef je hoeveel ruimte het inneemt in je leven”

Mantelzorg in hoofd en hart

Voor Kirsten draait mantelzorg niet om fysieke hulp, maar om mentale nabijheid. Haar moeder heeft autisme, wat het moeilijk maakt om aansluiting te vinden in de wereld om haar heen. “Er is continu die strijd: de wereld begrijpen, en begrepen worden door de wereld. Ik help haar om die vertaalslag te maken”, legt ze uit.

Dat zorgt voor veel verbondenheid, maar het vraagt ook veel. “Het begon als iets vanzelfsprekends, maar gaandeweg merkte ik dat ik er steeds meer mee bezig was. Het sluipt erin. Je doet het uit liefde, maar opeens besef je hoeveel ruimte het inneemt in je leven.”

Het zorgt ook voor onbegrip van buitenaf. Veel mensen zien niet hoe zwaar gewone dingen voor haar moeder kunnen zijn. “Een praatje met de buren, de prikkels van de supermarkt, het regelen van praktische dingen. Mensen zeggen: ‘Ze hoeft toch niet te werken, waarom is ze dan zo moe?’ Ze zien niet wat er in haar hoofd allemaal gebeurt.”

Altijd ‘aan’ staan

Kirsten runt een eigen bedrijf, heeft twee jonge kinderen en probeert tussendoor er ook te zijn voor haar moeder. “Het voelt alsof mijn hoofd nooit echt uitstaat. Zelfs op een vrije dag denk ik: ik kan mijn moeder ook nog even bellen om te vragen of ze wil wandelen.”

Ze lacht zacht. “Ze vraagt nooit om hulp, dat zit in mij. Dat constante aanstaan. Anderen zeggen weleens: ‘Laat haar toch even, ze redt zich wel een week zonder jou.’ Maar dat kan ik niet. Het zit zó verweven in wie ik ben en hoe wij met elkaar omgaan.”

"Een simpel telefoontje had al zoveel verschil gemaakt."

Van het kastje naar de muur

Toen moeder en dochter besloten om samen te gaan wonen, ieder met een eigen huishouden, maar onder één dak, begon de bureaucratische zoektocht naar vergunningen. “Ik dacht: ik meld me gewoon bij de gemeente, dan helpen ze me vast verder. Nou, dat viel tegen.”

Er bleek maar één medewerker te zijn die iets van mantelzorg wist. “Het heeft zes dagen geduurd voor ik hem te pakken kreeg. En toen ik hem eindelijk sprak, bleek dat ik eigenlijk niet bij de gemeente moest zijn, maar bij het mantelzorgcentrum. En van daaruit weer terug naar vergunningen, en zo ging het maar door.”

De onzekerheid vrat energie. “Ons hele plan, onze toekomst, lag in handen van die papieren molen. Ik snap dat regels er zijn, maar het voelde alsof niemand ons echt als mens zag. Een simpel telefoontje had al zoveel verschil gemaakt.”

Kleine waardering

Dat maakt de Mantelzorgwaardering voor haar extra bijzonder, maar ook een beetje wrang. “Ik vind het echt leuk hoor, en ik waardeer het gebaar. Maar eerlijk? De grootste waardering zou zijn dat er échte aandacht is op het moment dat je hulp vraagt. Niet pas achteraf.”

Tijdens de Meet & Eat in Nunspeet deelt ze haar ervaring en hoopt ze dat instanties meer oog krijgen voor individuele verhalen. “De gemeente had voor ons iets meer op ons als mensen mogen reageren, in plaats van op de regelgeving en via mail.” 

‘Je hoeft geen label te hebben om mantelzorger te zijn’

Kirsten wil met haar verhaal laten zien dat mantelzorg vele vormen kent en dat mantelzorgers best wat milder voor zichzelf mogen zijn. “Je hoeft geen officieel label ‘mantelzorger’ te hebben om te erkennen dat iets zwaar is”, zegt ze. “Als jij zorgt, meedenkt en aanwezig bent, dan bén je mantelzorger. En dat mag je erkennen zonder schuldgevoel.”