Veluwe Randmeer Mediagroep

Erik met bezoekers. | Foto: Sierou de Vries

Erik Vreekamp is geboren in Hoevelaken en opgegroeid in Nijkerk. “Ik heb echt niets van Hoevelaken meegenomen. Ik weet waar ik geboren ben, maar ik ben een echte Nijkerker.”

Hij is opgegroeid in de wijk Paasbos en heeft er ook altijd gewoond. Zelfs zijn studie in Zwolle was geen aanleiding om op kamers te gaan wonen. “Ik moest die witte toren zien,” zegt Erik met een grote glimlach. “Hier had ik het gewoon heel erg goed. En hier waren mijn vrienden. Ik heb nooit eerder de behoefte gehad om weg te gaan. Pas toen ik ging trouwen ben ik uit de wijk vertrokken.”

Met de paplepel ingegoten

Hulp bieden is voor Erik vanzelfsprekend, zo vanzelfsprekend dat hij echt na moet denken waar dat vandaan komt: “Ik denk dat ik dat van huis uit heb meegekregen. Mijn moeder heeft altijd anderen geholpen. Ze is nog steeds heel actief in de kerk en helpt allerlei mensen Het is iets waar zij blij van wordt. Anderen helpen maakt mij ook een soort van gelukkig, het is ook iets waarmee ik de liefde van Jezus hoop te laten zien aan anderen. Bovendien, is er bij een hulpvraag ook altijd sprake van gelijkwaardigheid. Je krijgt altijd wat terug van een hulpvrager: een levensles, een mooie ervaring, een hartelijk bedankje of een gesprek met een bak koffie. Dus helpen beleef ik niet als iets verticaals, maar horizontaals. Dat helpen, naar elkaar omkijken, dat is echt met de paplepel ingegoten.”

Als ondernemer zit Vreekamp in de financiële wereld. “Ik vind ondernemend bezig zijn ontzettend leuk en gevarieerd, maar ik word echt veel gelukkiger door mij in te zetten voor de mensen in Nijkerk. Dit geeft mij zoveel meer voldoening. Zo rond mijn twintigste begon dat al wat te kriebelen; dat gevoel dat ik wat voor andere mensen wilde doen. Ik wilde hier, op deze plek, bijvoorbeeld graag wat terugdoen voor de wijk waarin ik was opgegroeid en waar ik supermooie jaren gehad heb.”

Zij hebben elkaar gevonden

Erik ziet ondertussen wie het Paashuis in- en uitlopen. “Kijk!”, zegt Erik tijdens het gesprek, “Deze twee mensen kenden elkaar helemaal niet! Die in de rolstoel en degene die erachter loopt. Ze hebben elkaar hier in het Paashuis ontmoet tijdens een koffieochtend. Nu kijken ze naar elkaar om en wordt degene in de rolstoel naar huis gebracht!” Erik zijn ogen glimmen bij het vaststellen van deze verbinding die is ontstaan.

“Daar gaat het toch om? Elkaar ontmoeten en elkaar zien?”

Vreekamp haalt een voorbeeld aan, waarom het zo belangrijk is dat mensen elkaar ook letterlijk gaan zien, elkaar ontmoeten: “Als mensen een gezicht krijgen bij het verhaal, wordt vaak een oordeel of vooroordeel bijgesteld. Zo was er een man die uit Eritrea kwam, hij moest geholpen worden met verhuizen. De man die dat uiteindelijk deed dacht er het zijne van. Eigenlijk had hij niet zo’n positief beeld. Totdat hij het verhaal hoorde, de mensen ontmoette, het verhaal een gezicht kreeg en daardoor totaal anders ging denken!”

Nijkerks Diaconaal Beraad en HipHelpt

Erik werd gevraagd voor het Nijkerks Diaconaal Beraad, een organisatie waar verschillende kerken bij aangesloten zijn binnen Nijkerk om mensen de helpende hand te bieden. “Het begon allemaal een beetje tegelijk, maar door het Nijkerks Diaconaal Beraad kwam ik in contact met het sociale domein. De man die mij destijds gevraagd heeft is onlangs overleden, maar ik ben hem ontzettend dankbaar dat hij mij daarvoor vroeg. Het klopte gewoon. Ik kon daadwerkelijk iets doen voor anderen. Het viel op zijn plek: hier wil ik meer mee doen.”

Ondertussen is Erik ook al jaren als vrijwilliger betrokken bij HipHelpt in Nijkerk; een netwerk van vrijwilligers dat praktische hulp biedt aan mensen die het even niet redden. “Ik ben samen met nog twee anderen, plaats coördinator. Wij houden onder andere in de gaten of daadwerkelijk alle hulpvragen die binnenkomen bij de helpdesk gekoppeld kunnen worden."

"Het gaat om praktische hulp, die één persoon kan uitvoeren, zoals een klein klusje in huis of een boodschap doen. Het kan ook gaan om sociale hulp; even een praatje doen bij mensen. Soms is het oplossen van de klus meer dan voldoende om deze mensen weer even op weg te helpen. Bij HipHelpt hoort wel de term ‘noodzaak’, we komen niet gezellig bij iedereen langs om klusjes te doen. Ik ben er niet zo heel erg druk mee”, zegt Erik bescheiden.

“Dat zijn de mensen die de vrijwilligers koppelen aan de hulpvragen. We hebben een heel mooi vast team van HipHelpt en we werken ook samen met andere organisaties binnen Nijkerk, als we er even niet uitkomen. Het is mooi te zien dat de professionele lijn ons ook weet te vinden; Praktijkondersteuners bij de huisarts en het Wijkteam verwijzen mensen door naar HipHelpt. Dat betekent dat ook de professie ziet dat we van toegevoegde waarde zijn. Helaas zijn we nodig, maar met een groeiend netwerk in Nijkerk, kunnen we ook steeds meer mensen helpen.”

Het 2B Paashuis

Het moet 2016 zin geweest toen het Erik opviel dat de jongeren in de wijk wat aan het mopperen waren. “School was prut, de gemeente was niks en thuis was het ook niet al te best. Ik liep met een vriend van mij door Paasbos toen we twee jongens van ongeveer 19 jaar tegenkwamen, ze hadden er gewoon geen zin meer in en waren zo aan het mopperen op alles. Goh, zeiden wij tegen elkaar, hoe mooi zou het zijn als we een plek voor deze jongeren kunnen creëren waar ze elkaar kunnen ontmoeten?"

 Zo ontstond al snel het idee voor het Paashuis: Een plek waar buurtgenoten elkaar kunnen ontmoeten. "Een plek om te ontspannen. Maar ook een plek waar naar elkaar omgekeken wordt.”

Het werd een succes. “We werden meteen omarmd”, zegt Erik trots. “We deden in de buurt een onderzoek naar de behoefte van een buurthuis. En vroegen mensen of ze mee wilden doen. In korte tijd hadden we op 350 adressen mensen gevraagd naar hun mening en hun behoeftes in de wijk, en dertig vrijwilligers. Dat zegt iets over de kracht van de wijk.”

Tekst gaat verder onder de foto. 

Erik bij het Paashuis | Foto: Sierou de Vries

Ontmoetingsplek voor iedereen

Het Paashuis is dé ontmoetingsplek in de wijk Paasbos. Iedereen is welkom – jong en oud, nieuw in de buurt of al jaren vertrouwd, zegt de website van het Paashuis. Zo is het deze ochtend niet anders: het is echt een ontmoetingsplek voor buurtgenoten. Er wordt een krantje gelezen aan de tafel, de gastvrouwen lopen heen en weer en maken plannen om de inrichting nog wat beter en efficiënter te maken en mensen zitten gezellig te kletsen.

Een van de dames geeft aan dat het voor haar een belangrijke plek is; “Het is goed voor mij dat ik onder de mensen ben.” Waarop een andere vrouw reageert: “En het is zo belangrijk dat we elkaar vragen hoe het met elkaar gaat.” Erik zit even aan tafel bij de bezoekers en haakt daar meteen op in: “Precies! Dat is waar het om draait natuurlijk!” En passant wordt er een zorg gedeeld over een buurtbewoonster die niet meer naar de maaltijden kan, omdat ze geen vervoer heeft naar het Paashuis. “Daar moeten we wat op kunnen bedenken!” geeft Erik meteen aan.

Er wordt niet alleen koffiegedronken op de inloopochtenden in het Paashuis. Erik: “We organiseren natuurlijk veel meer. Zo is er huiswerkbegeleiding voor jongeren tussen 12 en 16 jaar, zijn er ochtenden waar de breinaalden tevoorschijn komen, een buurtlunch staat regelmatig op de agenda en er komt op vaste momenten een mantelzorgmedewerker langs voor alle vragen en hulp bij mantelvraagstukken. Ook de wijkagent komt regelmatig buurten. Gewoon voor een gezellig bakje koffie. Is er nu iemand die toch wat meer wil bespreken, dan wordt er een rustige plek opgezocht voor meer privacy. Dat is hier ook mogelijk.”

“Met een goed team aan gastvrouwen voelt iedereen zich hier welkom. Zij weten wanneer ze even kunnen vragen hoe het met je gaat, kennen de mensen die komen. Denken om en aan anderen. Er ontstaat hier zoveel moois” 

Moment van herijken

Er is een natuurlijk moment ontstaan om weer kritisch te kijken naar het doel van het Paashuis. Erik: “We staan aan het begin van veranderingen, we gaan hier uiteindelijk weg vanwege de herontwikkeling van het centrum van het Paasbos. We zijn druk bezig met de gemeente om in beeld te blijven en te bespreken wat onze nieuwe plek wordt in de wijk. We zijn misschien daarom ook wel bewust aan het kijken: Wat werkt nog? Wat kan beter? En hoe blijven we toekomstbestendig?”

“Onlangs sprak ik iemand die hier nooit komt. De vraag is dan natuurlijk waarom zo iemand niet even binnen komt lopen. Zijn antwoord was dat er ‘niets mis met hem was’. Dat zette me aan het denken. Misschien hebben we onze focus misschien wel te veel gehad op ‘eenzaamheid’. Een belangrijk onderwerp, zeker. Maar het gaat ons voornamelijk om het ontmoeten, er hoeft echt niets mis met je te zijn, iedereen is hier welkom. Een open plek, midden in de wijk, dat is de bedoeling. Dat betekent dat we best kritisch naar onszelf mogen kijken of onze positionering wel goed is.”

De komende tijd wil Erik met nieuwe bestuursleden werken aan vernieuwing. “We willen de kracht van de wijk nog beter benutten. Er zijn zóveel mensen met talenten. Meer focus op het positieve. Die hoef je alleen maar te verbinden. Ik geloof in het positieve

verhaal van de wijk.” Nu, bijna acht jaar later, bruist het Paashuis nog steeds. “Er komen veel senioren, maar we willen ook meer jonge gezinnen trekken, bijvoorbeeld. En daarnaast is er inmiddels een kadernotitie voor het sociaal domein opgesteld door de gemeente, die ook over buurtontmoetingsplekken gaat. Daar gaan we graag mee aan de slag. De zorg wordt enorm veel duurder de komende jaren en we halen door onze aanpak graag wat van die dure kosten weg. Genoeg stof om na te denken over de toekomst van het Paashuis dus.”

Niet alles is top

De wijk heeft een tijd een slechte naam gehad. Er werd geklaagd over de achteruitgang van de wijk, maar vooral over de overlast die veroorzaakt werd door jongeren. Erik: “De pers schreef zelfs van slapeloze nachten door harde muziek en drugsgebruik door jongeren in het winkelcentrum. Dat vond ik zelf overdreven.”

In 2021 werden er zelfs ‘verjagers’ (een zogenaamde mosquito) opgehangen; door een hoge piep, die alleen jongeren kunnen horen, zouden de jongeren wegblijven. Vreekamp zelf heeft dat als een dieptepunt van de wijk ervaren. Erik: “Wanneer je de bewoners vraagt of zij overlast ervaren, zal 9 van de 10 zeggen dat ze het vooral erg prettig wonen vinden in de wijk. Het is jammer dat het geluid van de mensen die klagen altijd harder is. Met Burendag nodigen we ook altijd omwonenden uit en dan vragen we er expliciet naar, maar ze ontkennen dat er overlast is of geven aan dat het wel mee valt.”

Natuurlijk zorgen jongeren soms voor ontrust. “Dat hoort erbij,” zegt Erik nuchter. “Ze zoeken grenzen op, willen gezien worden. Je moet ze niet verketteren, maar ook niet pamperen. Een paar van die jongens ken ik goed. Als je ze serieus neemt, komt er vaak iets moois uit.” Een echt probleem is het drugs dealen. Dat zijn geen jongeren uit de wijk. Helaas is dat wel gebeurd, daar moet inderdaad tegen opgetreden worden. Je herkent de beweging van zo’n groep. Dat is onwenselijk. In iedere wijk. Ook dat gebeurt, maar dat is nu gelukkig een stuk minder dan een aantal jaren geleden.” Erik benadrukt: “Het gaat vooral best heel goed hier in de wijk.”

Ontspanning

Hoeveel tijd er in zijn vrijwilligerswerk zit per week, weet Vreekamp niet precies. “Dat is ook niet belangrijk. Ik krijg energie van alles wat ik mag doen. De ene week is dat ook wat meer dan de andere. Nu zit ik bijvoorbeeld wat meer bij de gemeente Nijkerk om mee te denken aan onze plek in de nieuw te ontwikkelen wijk in 2030 en soms is er wat minder te doen. Nu is in ieder geval genoeg te doen; we willen vaker open, we zijn aan het kijken naar nieuwe bestuurders en we zijn ons dus aan het herijken.

“Onze vier kinderen zijn allemaal al wat ouder, dus dat geeft in praktische zin wat meer mogelijkheden. Dat betekent dat mijn vrouw en ik samen op de fiets kunnen stappen, wielrennen dan voornamelijk of lekker op de gravelbike door het bos fietsen. Dat brengt mij echt ontspanning, samen met muziek. De rest van de week vul ik met sport en met mijn vier koeien ben ik ook een beetje hobbyboer. Dan zit mijn week wel vol met een paar dagen werken er bij”, lacht Erik.

“Meer ontmoetingsplekken waar het gewoon leuk is om te zijn. Nijkerk is geen grote stad, volgens mij moet dat laagdrempelig ‘gewoon’ kunnen.”

Droom voor Nijkerk

“Ik gun de stad meer van dit soort plekken, zoals het 2B Paashuis. Dat zijn plekken waar je iets meer naar elkaar omkijkt, omdat je daar de kracht van de wijk vindt. Mensen leren elkaar kennen, gaan elkaar helpen. Je zag het net gebeuren! Ik kan in Nijkerk zo meer plekken aanwijzen waar een ontmoetingsplek echt op zijn plaats zou zijn. Je kunt met mensen in de wijk veel organiseren. Ik ben heel blij dat bijvoorbeeld ‘de Refter’ geopend is. Een heel andere wijk, hele andere mensen, maar wel hetzelfde idee. Je ziet dat daar ook vanzelf activiteiten ontstaan die bij die wijk passen. Je leeft snel langs elkaar heen, daar doe ik ook aan mee, maar in de wijk gebeuren echt mooie dingen, daar moet je voor open staan. Dat zou ik zelf meer willen doen, maar ik hoop dat andere mensen dat ook meer gaan doen.”

“Dus meer ontmoetingsplekken waar het gewoon leuk is om te zijn. Nijkerk is geen grote stad, volgens mij moet dat laagdrempelig ‘gewoon’ kunnen.”