Veluwe Randmeer Mediagroep

Door de schub die Glastra kreeg in december 2024, zijn haar zenuwen als het ware doorgehakt. “Ze geven geen signalen meer door, waardoor ik niet meer kan lopen.” Ze belandde in het St Jansdal, waarna ze doorverwezen werd naar een revalidatiekliniek in Zwolle. Nu zit ze thuis met haar man en hondje en zijn de uitjes de bezoeken aan het ziekenhuis om te revalideren.

Niet afhankelijk hoeven zijn
Een prioriteit is om niet meer afhankelijk te hoeven zijn. Als de twee, die 21 jaar samen zijn, een uitstapje willen doen dan moeten ze dat ver vooruit plannen. “Ik kan niet meer in onze auto stappen, dus dan moeten we de rolstoeltaxi boeken. Maar ik zou zo graag weer eens spontaan naar een stad toe willen gaan”, vertelt Ingrid.

Doordat ze niet meer kan lopen staat haar hele leven op zijn kop. Dat is soms best eenzaam, “Ik ben veel verdrietig en huil dan veel. Je spreekt niemand meer en dan denk ik soms dat het niet meer hoeft hoor.” Samen met haar man heeft ze deze Crowdfunding opgezet. Een rolstoelbus is namelijk heel duur, “We zijn blij met alle kleine beetjes. We leven zelf van het minimale, dus kunnen zo’n grote uitgave niet doen.”

Mobiliteit kwijt
Ingrid werkte altijd in het ziekenhuis en in de gemeentetuinen. Sinds ze MS heeft werkt ze niet meer en zit ze thuis. Toen ze uiteindelijk niet meer kon lopen kreeg ze een rolstoel, “Dat heb ik een tijdje geprobeerd, maar een ritje naar het dorp kostte me al snel een uur. Dat is normaal tien minuten fietsen.”

Glastra en haar man deden een beroep op de gemeente en Wmo, maar die kon alleen een aangeschafte bus voor hen aanpassen naar een rolstoelbus. Hier heeft het koppel alleen geen geld voor. De droom van een rolstoelbus is zo groot dat de twee de mensen vragen mee te helpen: “Ik wil zo graag mijn leven terug. Dan kunnen mijn man en ik weer samen op pad.”

Wie wat kwijt kan en Ingrid wil helpen: Haar doneeractie is via deze link te vinden.