Veluwe Randmeer Mediagroep

Het is vandaag, 10 december, Internationale Mensenrechtendag. Wereldwijd wordt actiegevoerd om mensenrechtenschending te erkennen en bestrijden. Anne Timmerman strijdt vandaag met Amnesty Groep Nunspeet met een schrijfactie en fakkelwake. Haar eigen stem gebruikt ze al van kinds af aan.

'Zo lang niet iedereen dezelfde rechten heeft, blijf ik lawaai maken'

Familie

De activistische houding van Anne komt uit haar familie, maar niet vanuit haar ouders. “Die waren helemaal niet maatschappelijk betrokken. Mijn tante was lid van Amnesty, dus die vertelde wat ze deden en dat was erg interessant.” In haar jeugd heeft Anne zich vaak afgevraagd waarom dingen gaan zoals ze gaan.

Tijdens haar studententijd werd ze lid van Amnesty. Vijftien jaar geleden begon ze actief bij te dragen. Eerst als collectant en sinds de verhuizing naar Nunspeet als bestuurslid van de lokale groep.

Wantrouwen

Vandaag de dag is Anne de voorzitter van de groep. Naast verantwoordelijkheden, gaat de Nunspeetse veel de straat op. “Tijdens acties probeer ik zo veel mogelijk mensen te benaderen.” Ze ziet de angst groeien. “Dan vragen ze zich af wat er gebeurt als ze hun handtekening ergens onder zetten. Ik kan dat begrijpen, maar niemand is ergens tot verplicht.”

De reacties zijn wisselend: “De meeste mensen willen geen handtekening zetten. Ook zijn er mensen die denken dat er toch niks verandert, maar ja, als je niks doet verandert er sowieso niks.”

Anne vertelt over de impact van acties in dorpen: “Mensen komen mede door onze acties vrij. Ook die honderd handtekeningen uit Nunspeet dragen daaraan bij. Als ze overal een uur de straat op gaan, komen er heel veel handtekeningen bij.”

'Denk na voor je iets zegt, het kan iemand kwetsen'

Inlevingsvermogen

“Ik hoop dat mensen zich meer bewust worden van wat er om hen heen gebeurt. Het is niet vanzelfsprekend dat je normaal over straat kan.” Dat mensenrechtenschending niet alleen ver weg van ons gebeurt, maakt Anne duidelijk. “Kijk maar om je heen. Steeds meer mensen en bevolkingsgroepen staan onder druk. Daar gaan mijn handen van jeuken.”

Anne hoopt dat mensen meer naar elkaar gaan kijken als medemens. “Dus niet alleen maar kijken naar wat iemand fout doet of hoe iemand van je verschilt. Iemand is een mens en heeft rechten, ongeacht achtergrond.”

Ook hoopt ze dat mensen zich kunnen inleven: “Probeer eens uit je eigen bubbel te komen. Denk bijvoorbeeld eens na over hoe het zou zijn als je zichtbaar een andere kleur hebt. Die kan je niet even afdoen en toch wordt er direct anders naar je gekeken. Denk na voor je iets zegt, want het kan iemand kwetsen.”

Lokale strijd

De lokale strijd van Amnesty Groep Nunspeet is zichtbaar. Toen Anne zes jaar geleden als voorzitter aantrad, was er niks voor de lhbtiqa+ gemeenschap. “Nu is er een belangengroep en een inclusieagenda. Het is fijn dat er een plek is waar mensen naartoe kunnen gaan.”

Het is ook een lastige strijd: “De strenggelovige mensen willen niks met Amnesty te maken hebben", zegt Anne. Daar is een verklaring voor. “Mensen denken dat het linkse politiek is, maar het is geen politiek. We doen juist onderzoek naar de schendingen van mensenrechten en schrijven de regering juist aan.”

Krachten bundelen

In de VRMG-regio zijn ook in Nijkerk, Harderwijk en Oldebroek groepen van Amnesty. “Je moet waar je kan de krachten bundelen”, vindt Anne. Ze hoopt dat er meer jongeren aansluiten: “Dan zou de samenleving beter gerepresenteerd zijn en krijgen we meer zicht op wat er speelt en kunnen we acties bedenken.”

Voorlopig is Annes strijd niet klaar. “Zo lang niet iedereen dezelfde rechten heeft, blijf ik strijden door lawaai te maken. Dat zouden we allemaal moeten doen.”